Ευχαριστώ TEDxThessaloniki

ΤΕDx Θεσσαλονίκη 2018

Ταξιδεύοντας σε μια άγνωστη λεωφόρο...

Ήταν Δεκέμβριος του 2017, όταν σε συζήτηση περί θάρρους ή φόβου σχετικά με τις κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις, ένας φίλος μου είπε: «Ξέρεις που κλατάρουν όλοι; Όταν βγαίνουν να ξεγυμνώσουν την ψυχή τους μπροστά σε εκατοντάδες ανθρώπους. Αυτή είναι η δυσκολότερη στιγμή ενός ατόμου όταν συναναστρέφεται με άλλους. Εκεί θέλει κότσια. Εκεί θέλω να σε δω πόσο μαγκάκι είσαι». Τα λόγια του καταχωρήθηκαν σε ξεχωριστό φάκελο στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου μου, αλλά που να ήξερα….

Που να ήξερα ότι μετά από λίγες ημέρες, η αγαπημένη φίλη Τατιάνα Παπαδοπούλου θα με έφερνε σε επαφή με την Χριστίνα Μελίδου, που ήθελε να μου προτείνει να συμμετάσχω στο TEDxThessaloniki τον Απρίλη του 2018. Το μόνο που γνώριζα μέχρι τότε για το TEDx ήταν ότι σημαντικοί άνθρωποι μιλούσαν για ενδιαφέροντα πράγματα, συνήθως μπροστά σε ένα «απαιτητικό» κοινό. Ή μπορεί και το αντίθετο: Ενδιαφέροντες άνθρωποι μιλούσαν για σημαντικά πράγματα. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν να αναρωτηθώ που με βρήκαν και γιατί ήθελαν να μιλήσω.

Η έκπληξη μεγάλη, η τιμή ακόμη μεγαλύτερη. Τι μπορεί να μοιραστεί όμως ένας ασήμαντος, ηλικιακά πενηνταφεύγα από το εξωτικό Κιλκίς, που απλά τυχαίνει να έχει κάνει κάποια παραπάνω ταξίδια, αλλά ταυτόχρονα έχει και μεγάλα ζόρια με την οικογενειακή του ζωή; Χωρίς ανώτατη πανεπιστημιακή μόρφωση, χωρίς ιδιαίτερες επαγγελματικές και κοινωνικές περγαμηνές. Όχι, δεν έχω πρόβλημα με την αυτοπεποίθησή μου, ούτε και νιώθω μειονεκτικά για τίποτα. Γνωρίζω πολύ καλά ποιος είμαι. Αλλά και λίγη αυτογνωσία και ταπεινότητα δεν θα έβλαπτε τον καθένα μας.

Η Χριστίνα, μου εξηγεί αναλυτικά όλο το concept σχετικά με το TEDxThessaloniki, ενώ ταυτόχρονα μου λύνει και την απορία: «γιατί εμένα»; Μια  παλαιότερη ανάρτηση στην ταξιδιωτική σελίδα Omorfa taxidia, όπου και αρθρογραφώ, είχε ως θέμα ένα οικογενειακό ταξίδι σε Γερμανία, Ελβετία και Γαλλία που πραγματοποιήθηκε το 2008. Σ’ αυτό το ταξίδι ήταν μαζί μας και ο δευτερότοκος γιος μας Δημήτρης (10 ετών τότε), ο οποίος αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας, αφού πάσχει από εγκεφαλική παράλυση, κινείται σε αναπηρικό καρότσι, κάνει επιληπτικές κρίσεις, δεν μιλάει κτλ. Η Χριστίνα θέλει να μοιραστώ με το κοινό του TΕDx, τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε και διαχειριζόμαστε σαν οικογένεια την καθημερινότητα με το Δημήτρη. Η πρόθεση των διοργανωτών είναι, με αφορμή την δική μας εμπειρία, να ξεκινήσουν μια συζήτηση για την αντιμετώπιση της αναπηρίας στην Ελλάδα.

«Είστε σίγουροι ότι πρέπει να μιλήσω; Ούτε με γνωρίζετε, ούτε έχετε ακούσει τη φωνή μου. Δεν ξέρετε καν με ποιον έχετε να κάνετε και επίσης δεν έχω καμιά προηγούμενη εμπειρία παρουσίασης σε τόσο μεγάλο κοινό» τη ρωτώ, σε μια προσπάθεια να εξιχνιάσω πόσο σίγουρη είναι για την επιλογή της.

Και εκεί που λέω τώρα τη στρίμωξα και θα προβληματιστεί, μου απαντά: «Θα έχετε την βοήθεια μας και είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι θα τα πείτε περίφημα κύριε Γεωργιάδη». Προσπαθώ να κερδίσω χρόνο ώστε να σκεφτώ ποια θα είναι η απάντηση μου. Ευτυχώς την επομένη ημέρα φεύγω για ένα μεγάλο ταξίδι σε Ιορδανία, Ταϊλάνδη, Μαλαισία, Αυστραλία και έτσι θα έχω χρόνο να σκεφτώ…ή και να μην σκεφτώ. Είμαι όμως απόλυτα μπερδεμένος, αγχωμένος, προβληματισμένος. Κρυφά είμαι και χαρούμενος… Για κάποιους είναι όνειρο ζωής να βρεθούν εκεί πάνω στον περίφημο κόκκινο κύκλο του TEDx. Και εγώ το παίζω και δύσκολος κι από πάνω; Αυτή η απρόσμενη πρόσκληση είναι μια μεγάλη πρόκληση. Να δεχθώ; Θα τα καταφέρω; Θα δικαιώσω την απόφασή τους που με επέλεξαν ως έναν από τους 14 ομιλητές; Θα αντέξω τα αυστηρά χρονομετρημένα 18’ εκεί πάνω; Η θα σωριαστώ κάτω από το στρες; Στο μυαλό μου έρχονται τα προφητικά λόγια του Andy Warhol, ο οποίος είχε πει πως στο μέλλον όλοι θα δικαιούνται 15 λεπτά δημοσιότητας. Είναι αυτά τα δικά μου 15΄ δημοσιότητας; Tα  παίρνω και ησυχάζω γιατρέ μου; Και μετά επιστρέφω στην κανονική ζωή;

Η δημοσιότητα είναι δύσκολο θηλυκό. Μπορεί να σε τρελάνει με τα νάζια και τα σκέρτσα της. Άραγε θα την απολαύσω; Εγωιστικά; Μήπως λαίμαργα και αχόρταγα; Θα το καβαλήσω το καλάμι του ναρκισσισμού; Υπάρχει και η άλλη πλευρά φυσικά: Να πέσω στην παγίδα και να εκτεθώ ανεπανόρθωτα. Μόνος και απόλυτα «γυμνός», απέναντι σε επτακόσια άτομα που μετά βίας διακρίνεις, αφού τα φώτα των δυνατών προβολέων πέφτουν αλύπητα πάνω σου.

Τα λόγια του φίλου μου ξανάρχονται ξανά και ξανά στο μυαλό μου: «Ξέρεις που κλατάρουν όλοι; Όταν βγαίνουν να μιλήσουν μπροστά σε εκατοντάδες ανθρώπους…». Ο συνεργάτης μου και  άνθρωπός μου ο Σάκης είναι ανένδοτος: « Είσαι τρελός και μόνο που το σκέφτεσαι. Εννοείται πως θα πας. Ξέρεις τι σημαίνει TEDx; Οι άνθρωποι αυτοί είναι πολύ μπροστά από την εποχή τους. Θα πάθεις πλάκα με την οργάνωσή τους, τη φιλοσοφία τους, όλα τους». Ναι ρε Σάκη εμπιστεύομαι τη γνώμη σου, με έπεισες, θα πάω κι ό,τι γίνει…

Μετά από σχεδόν τρεις μήνες προετοιμασίας, έρχεται η μεγάλη μέρα…21^η Απριλίου 2018. Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης. Ένα απίστευτο κλίμα γιορτής επικρατεί από το πρωί. Δεκάδες νέα παιδιά εθελοντές δουλεύουν ασταμάτητα και συντονισμένα. Μικρές μέλισσες τρέχουν, κινούνται, ή απλά είναι στη θέση τους. Όλα μα όλα τα παιδιά γελάνε, είναι χαρούμενα. Βλέπω μια άλλη Ελλάδα! Μια Ελλάδα όπως την ονειρευόμουν. Με όμορφα πρόσωπα, έξυπνα βλέμματα που κοιτούν μπροστά στο μέλλον, παθιασμένα για αγάπη στη ζωή, τη γνώση, την προσφορά. Μια άλλη άγνωστη Ελλάδα… Είναι όλοι τους εθελοντές κι όμως συμπεριφέρονται σαν επαγγελματίες. 

Όλα λειτουργούν άψογα, αλλά εγώ ακόμη δεν μπορώ να το απολαύσω, δεν μπορώ να το χαρώ. Είμαι απίστευτα αγχωμένος για την ομιλία μου, αλλά παρατηρώ ότι δεν υπάρχει πουθενά στην ατμόσφαιρα μιζέρια, μελαγχολία, γκρίνια, κακία. Κι αυτό με χαλαρώνει, με ηρεμεί.

Θέλω να δικαιώσω την Έλενα και τη Χριστίνα αλλά και όλα τα άλλα μέλη της ομάδας του TEDxThessaloniki. Που με εμπιστεύτηκαν χωρίς να με γνωρίζουν. Που μου έδωσαν βήμα και χρόνο, ώστε να εκφέρω την άποψή μου. Που εκατοντάδες άνθρωποι πλήρωσαν και έδωσαν τον πολύτιμο χρόνο τους ώστε να ακούσουν εμένα. Τον ασήμαντο. Τον «βλάκα» που έκανε, κάνει και θα κάνει πολλά λάθη στη ζωή του. Κι όμως τον εμπιστεύτηκαν. Μεγάλο, ασήκωτο το βάρος αυτής της τιμής που μου χάρισαν. Ο πραγματικός θρίαμβος της εμπιστοσύνης στο άγνωστο! Βλέπω γύρω μου μια υπέροχη ατμόσφαιρα και νιώθω ότι είμαι κοινωνός μιας μεγάλης γιορτής νέων ιδεών, προτάσεων, εμπειριών, απόψεων. Έτσι ονειρευόμουν, έτσι φανταζόμουν την Ελλάδα μου, την πατρίδα μου. Με βλέμμα καθαρό και μόνο μπροστά! Τίποτα άλλο.

Νιώθω γλυκόπικρα γιατί μια άγνωστη παρέα ανθρώπων με φώναξε, με χτύπησε στην πλάτη και μου είπε : «Είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι θα τα πείτε περίφημα κύριε Γεωργιάδη». Τους άκουγα και ήθελα να δακρύσω αλλά αυτό θα το κρατούσα για το τέλος… Εκείνες τις στιγμές όμως, νιώθω και μια μεγάλη πικρία. Διότι οι περισσότεροι που με γνωρίζουν για μια ολόκληρη ζωή ( φίλοι, συγγενείς, συνεργάτες), ότι κι αν τους πω για τη ζωή μου, τις απόψεις μου, τις εμπειρίες μου, με κάποιο τρόπο θα αμφισβητήσουν, θα κοροϊδέψουν, θα ειρωνευτούν, θα ξαναρωτήσουν αν τους λέω σίγουρα την αλήθεια… Δυστυχώς  κάνω κι εγώ το ίδιο αντίστοιχα σε αυτούς. Τώρα το κατάλαβα, τώρα το συνειδητοποίησα. Αμφισβητώ, φιλτράρω, υποψιάζομαι, υποπτεύομαι τους πάντες και τα πάντα. Και ήρθε μια άγνωστη παρέα και μου φώναξε:

«Είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι θα μας τα πείτε περίφημα κύριε Γεωργιάδη».

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ποτέ μα ποτέ στη ζωή μου, την ευγένεια, τη θετική αύρα, μα κυρίως το ήθος όλων των παιδιών -το καθένα με το πόστο του- που με στήριξαν πριν ανέβω στον κόκκινο κύκλο. Δεν θα ξεχάσω εκείνα τα υπέροχα λαμπερά και αισιόδοξα βλέμματα, τα όμορφα λόγια στήριξής τους. Άγνωστα παιδιά, με έκαναν να νιώσω τόσο γλυκά. Μου έδειχναν κάθε δευτερόλεπτο ότι είναι σίγουροι πως θα τα καταφέρω ! Κι ας μη με γνώριζαν καν !

Δεν χρειάζεται να αναφέρω ονόματα, γιατί θα είναι άδικο αν ίσως ξεχάσω κάποιον ή κάποια από τα παιδιά που ήταν εθελοντές εκτός παρασκηνίων. Λίγο πριν έρθει η σειρά μου να μιλήσω, με αναλαμβάνει και με προετοιμάζει η απίστευτη Γιούλη. Είναι ο επίγειος άγγελός μου εκείνα τα λεπτά. Με τον μοναδικό της τρόπο παίρνει  όλη τη δική μου ένταση και την τραβά πάνω της. Με χαμόγελο, με αγάπη, με ταπεινότητα και σεβασμό σε αυτά που περνάω εκείνη την ώρα. Η Γιούλη εκείνη την ημέρα «ρούφηξε» και κουβάλησε το άγχος και την ένταση από 14 ανθρώπους.

Η Έλενα, η Χριστίνα και η Κατερίνα είναι φαινομενικά οι πιο ήρεμες και ψύχραιμες. Είναι «μπαρουτοκαπνισμένες», έχουν δει πολλά τα μάτια τους εδώ και χρόνια στο TEDxThessaloniki. Ό,τι ήταν να κάνουν το έπραξαν εδώ και μήνες… Με εκπλήσσει απίστευτα η παρουσιάστρια της εκδήλωσης η Άννα Μπουσδούκου. Αν και ήταν η σταρ και η «επώνυμη» του event, παρόλα αυτά βλέπω ένα ευγενικότατο, σεμνό και γλυκύτατο πλάσμα.

Για να ξορκίσω το άγχος μου κρατώ στα χέρια παλιές φωτογραφίες των παιδιών μου. Θέλω να τις δω μια τελευταία φορά λίγο πριν βγω στον κόκκινο κύκλο, ώστε να πάρω κουράγιο. Θέλω να δω το Νικόλα μου, το Δημήτρη μου, τη μικρή μου Σταυρουλίτσα. Θέλω να μοιραστώ αυτή τη στιγμή με την Άννα, τη Χριστίνα, την Έλενα, τη Γιούλη. Παραδόξως όμως δεν μου λένε πολλά. Είναι σιωπηλές… Με μια αφύσικη για εκείνη τη στιγμή πραότητα απλά με κοιτούν. Με εκείνα τα μάτια που αστράφτουν. Όχι για να ρίξουν κεραυνούς, αλλά για να απλώσουν φως όπου χρειάζεται… Δεν μου λένε τίποτα. Απλά με κοιτούν…

Είμαι συγκινημένος και χαρούμενος που μέσα στην αίθουσα βρίσκονται αγαπημένα πρόσωπα. Που ήρθαν από μακριά για να με ακούσουν. Στεναχωριέμαι που λείπουν κάποιοι σήμερα. Θα ήθελα να ήταν δίπλα μου ή έστω από κάτω, ο ανάπηρος γιος μου ο Δημήτρης. Θα ήθελα να ήταν κάποιοι άνθρωποι που αγαπώ ιδιαίτερα, αλλά δεν μπόρεσαν να είναι εκεί, ή δεν σκέφτηκαν ότι θα ήθελα να είναι εκεί… Δεν πειράζει… Παλιοί ομιλητές είχαν πει ότι είσαι «μόνος και γυμνός» εκεί πάνω για τα επόμενα 18 λεπτά. Εγώ όμως δε νιώθω καθόλου μοναξιά. Τους νιώθω όλους πως είναι δίπλα μου, μαζί μου. Ειδικά την ομάδα του TEDxThessalonikiκαι όλους τους εθελοντές. Νιώθω την τεράστια αγκαλιά τους. Από τους τεχνικούς μέχρι και τους άλλους συνομιλητές, με τους οποίους δεν υπάρχει ίχνος ανταγωνισμού ποιος θα τα πει καλύτερα. Αντίθετα γνωρίζω υπέροχους ανθρώπους που μου φέρονται σαν να γνωριζόμασταν χρόνια.

Κοιτώ για τελευταία φορά την Έλενα,  τη Χριστίνα, τη Γιούλη, την Άννα  βαθιά στα μάτια. Τους φωνάζω δυνατά από μέσα μου: “Σας ευχαριστώ» ! Αλλά δεν με ακούνε, δεν μου μιλάνε. Απλά με κοιτούν. Θέλω να δακρύσω, αλλά όχι. Κάποια άλλη φορά…

ΥΓ Στο TEDxThessaloniki 2018 αν και εγώ ήμουν ο ομιλητής, στην πραγματικότητα «άκουσα» και «έμαθα» από τους άλλους. Από τις πράξεις τους, την αύρα τους, τα βλέμματά τους, τα λιγοστά τους λόγια. Στο TEDxThessaloniki αν και ήμουν εγώ αυτός που μίλησα, παρόλα αυτά διδάχθηκα, εκπαιδεύτηκα, γνώρισα, ανακάλυψα. Τόσο τους άλλους, μα κυρίως μια ακόμη πτυχή του εαυτού μου.

Σας ευχαριστώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου…